Dziś biorę pod lupę dostawanie w Kole Zgody, a z nim kwestie miękkiego brzuszka, zaufania, kamuflowania siebie, wyrażania potrzeb i ich sabotażu. Przy okazji wkładam kij w mrowisko narracji pielęgnowania bezgranicznej wdzięczności i “cieszenia się tym, co jest” – które potrafią stanąć na drodze do dostawania tego, czego potrzebujemy!

Dawanie to ta rola w Kole Zgody, którą zwykle wydaje nam się, że mamy (aż za dobrze!) ogarniętą. Przeciążenie obsługiwaniem potrzeb innych ludzi podrzuca zwykle pytanie “jak nauczyć się aż tyle nie dawać?”. W odpowiedzi na to pytanie, Koło pomaga zadać sobie inne: “jak dawać inaczej?”.

I nie, to nie jest hiperbola. Nie trafiłam jeszcze na inną filozofię, która wniosłaby tyle do mojego rozumienia siebie i moich relacji. Wiem też, że nie jestem jedyna.